TUPLE YENİLİKLERİ
Tuple neydi?
Önce Tuple kavramını hızlıca hatırlayalım. Tuple'lar yeni bir sınıf tanımlamadan elimizdeki verileri paylaşmamıza yaran basit yapılardır. En basit tanımı şöyle örneklenebilir:
Tuple<string, string> city = new Tuple<string, string>("Ankara", "06");
Console.WriteLine(city.Item1);Burada iki adet string türünden özelliğe sahip bir sınıfa ihtiyaç duyduğumuzu belirtiyoruz ve değer ataması yapıyoruz. Daha sonra bu değerlere erişmek istersek aynı sırayla Item1,Item2... şeklinde erişmemiz mümkün olacaktır. Bu yapı sayesinde bir method birden fazla değer döndürebilir :
Tuple<bool,int> TryParse(string text)
{
//...
return new Tuple<bool,int>(true,23);
}Böylece out kullanmaksızın bir methodan birden fazla parametre dönmeniz mümkün olur. Yine LINQ sorgularınızda bir projection (izdüşüm, Select(x=> new {x.Ad, x.No})) işlemi yaptığımız sonucu geriye dönmek doğrudan mümkün olmazken bu tuple'lar ile mümkün olmaktadır.
Problemleri neydi?
Klasik tuplelar öncelikle class şeklindeydi ve property tanımlamaları readonly şeklindeydi. Yeni tuple'lar veya ValueTuple nesneleri ise struct şeklindeler ve public field şeklinde değerleri saklıyorlar. Bu da değişiklik yapma şansı doğruyor.
Immutable yapılar ile ilgil yazı için tıklayın.
var city = new Tuple<string, string>("Ankara", "06");
city.Item1 = "İstanbul"; // GeçersizNeler değişti?
Tanımlama ve yapı
Tanımlama şeklimiz oldukça kolaylaştı.
var city = ("Ankara", "06");Basit bir şekilde parantez içinde değerlerimizi verebiliyoruz. Ve dilersek her bir property'e scope içinde kalacak isimler verebiliyoruz:
var city = (Name: "Ankara", No: "06");Artık her iki şekilde de property değerlerin okunması ve değiştirilmesi mümkün:
var city = (Name: "Ankara", No: "06");
city.Name = "İstanbul"; // Geçerli
city.Item2 = "34"; // GeçerliGeriye yönelik bir bozulmama olmaması için () ile yazdığım Tuple'lar aslında ValueTuple türünde struct biçiminde yapılar olarak hazırlanmış durumda.
var city = (Name: "Ankara", No: "06");
// var city = new ValueTuple<string, string>("Ankara", "06");
city.Name = "İstanbul"; // Geçerli
city.Item2 = "34"; // GeçerliDeconstruction
Tuplelar parçalanıp değerleri farklı değişkenlere gönderilebiliyorlar.
public static (string, string) TupleDeclarationReturn()
{
return ("Ankara", "06");
}
void Main()
{
(var n, var p) = TupleDeclarationReturn();
Console.WriteLine(n);
}Bu özellik de Tuple Swap adı verilen bir durumu ortaya çıkartıyor:
var a = 5;
var b = 7;
(a, b) = (b, a);
// a = 7
// b = 5Değişken tanımlarının ardındaki satırda hem bir tuple tanımlanıyor hem de bu tuple dağıtılıyor. Bu sayede sanki üçüncü bir değişken kullanılmadan yer değiştirme yapılmış ilüzyonu ortaya çıkıyor.
Discard kavramı
Bir önceki örnekte bir fonksiyondan dönen Tuple türündeki bir nesnenin özelliklerini değişkenlere dağıtmıştık. Peki ama bana bu özelliklerden sadece bir kısmı gerekseydi? Bu durumda her biri için boşu boşuna değişken mi oluşturmam gerekecekti? Bunun önüne geçebilmek adına discard ları kullanabiliyoruz. Örnek kodu inceleyelim:
void Main()
{
(var n, _) = TupleDeclarationReturn();
Console.WriteLine(n);
}Normalde C# da " " karakteri ile değişken isimi kullanabiliyoruz. Bu yeni kavramda eğer aynı isimde bir değişken yoksa " " discard olarak kabul ediliyor. Yani... Atama işlemi çöp olarak kabul ediliyor ve bellekte bir yer ayrılmıyor.
Bu yeteneği geriye dönüş değerine ihtiyaç duymadığınız metotları çağırırken kullanabilirsiniz:
int x;
_ = int.TryParse(Console.ReadLine(), out x);Burada Tuple konusundaki kadar anlamlı bir kullanım olmadı gibi. Sonuçta eşitliği hiç koymasam kod çalışacaktır. Bu daha çok kodlarınızı sürekli bir kod analizi yapan araçlardan geçiriyorsanız; bunun muhtemelen bir kodlama hatası olarak gözükmesini engelleme amacıyla kullandığınızda işinize yarayacaktır. Ve birazdan değineceğimiz out konusunda güzel bir kullanımı olacak.
Local Functions
Yerel fonksiyonlar fonksiyon içinde fonksiyon tanımlama işlemleridir. .net framework açısından düşündüğümüzde performansa genellikle (yanlış tanımlar yapılmadığı sürece) iyi yönde olmaktadır. Yine bir fonksiyonun içindeki döngü dışında kullanılmayacak bir fonksiyonu diğer fonksiyonların görebileceği bir yerlerde tanımlamakta genel OOP prensiplerine pek uymamaktadır. Fonksiyon içerisinde fonksiyon tanımlamasını zaten .net 2.0 dan bu yana yapabiliyoruz. (Bu konuda hazırladığım örnekleri buraya tıklayarak inceleyebilirsiniz). C# 7 ile beraber bu tanımlamalar daha doğal ve anlaşılır bir hale gelmiş durumda:
public enum Operation
{
Add,
Divide
}
public static double Calculate(double a, double b, Operation operation)
{
double add(double number1, double number2)
{
return number1 + number2;
}
double divide(double number1, double number2) => number1 / number2;
switch (operation)
{
case Operation.Add:
return add(a, b);
case Operation.Divide:
return divide(a, b);
default:
return default(double);
}
}
void Main()
{
Console.WriteLine(Calculate(5, 5, Operation.Add));
}Örneği inceleyecek olursanız bu fonksiyonları istersek lambda olarakda tanımlayabiliyoruz.
Out
Bir methodun parametresini geriye dönüş amaçlı kullanmak için out sözcüğünden yararlanıyoruz. Bu sözcükten yararlanırken out olarak verilecek parametrenin mutlaka önceden bir değişken olarak tanımlanmış olması gerekiyordu. C# 7 ile birlikte bu değişken artık parametreye değer verildiği anda tanımlanıyor. Ve işin aslında en güzel yanına gelecek olursak bu dönüş parametresi ile işimiz yoksa discard özelliğini kullanabiliyoruz.
void Main()
{
if (int.TryParse(Console.ReadLine(), out int value))
{
Console.WriteLine(value * 2);
}
else
{
Console.WriteLine(default(int));
}
}Örnek kodda tipik bir konsoldan girilen metnin sayıya dönüştürülmesi var. value değişkeni TryParse metodunun içinde tanımlanmış durumda. Bir satır bir satırdır 🙂
Benim amacım konsoldan girilen şeyin sadece bir sayı olup olmadığını anlamak olsaydı. Bu durumda dönüştürülmüş hali ile işim olmayacaktır. Bunun örneği de şöyle olacaktır:
void Main()
{
if (int.TryParse(Console.ReadLine(), out int _))
{
Console.WriteLine("sayı");
}
else
{
Console.WriteLine("sayı değil");
}
}Ref
Metot parametreleri out dışında aynı zamanda ref olarak tanımlanabiliyorlar. Bu özellik nesnenin değerinin değil de referansının atılmasını sağlıyor. Artık C#7 ile birlikte ref sözcüğünün yetenekleri artmış durumda. Bir fonksiyon geriye referans döndürebiliyor veya bir değişken referans olarak tanımlanabiliyor.
Değişkenlerin referans olarak tanımlanmasına bir örnek:
int a = 5;
ref int b = ref a;
a = 7;
Console.WriteLine(a); // 7
Console.WriteLine(b); // 7Eğer ikinci satırdaki ref belirteçleri olmasaydı. Bu kod 7 ve 5 değerlerini ekrana basacaktı. Ama ikinci satırda b değişkeni bir int değil int bir değişkenin referansı şeklinde tanımlanıyor ve ona bir int değişkenin referansı bağlanmış oluyor. Ama değer okumak istediğimde pointerlardaki gibi referans noktasını değil, değeri okuyoruz.
Bu özellik fonksiyonlarda da kullanılabilir örneğin:
void Main()
{
var array = new[]
{
5, 10, 15, 20, 25
};
Console.WriteLine(array[0]);
Console.WriteLine(array[1]);
Console.WriteLine(array[2]);
Console.WriteLine(array[3]);
Console.WriteLine(array[4]);
ref int max = ref GetMax(array);
max = 78;
Console.ReadLine();
Console.WriteLine(array[0]);
Console.WriteLine(array[1]);
Console.WriteLine(array[2]);
Console.WriteLine(array[3]);
Console.WriteLine(array[4]);
}
public static ref int GetMax(int[] array)
{
int maxIndex= 0;
for (int i = 0; i < array.Length; i++)
{
if (array[i] > array[maxIndex])
{
maxIndex = i;
}
}
return ref array[maxIndex];
}GetMax metodu geriye bir int referansı döndürmektedir. Bu da kendisine verilen dizinin en büyük indisli elemanının referansıdır. Bu durumda geriye dönen değer bir referans olduğu için değer ataması yaptığımda (max = 78 satırı) dizinin içindeki ilgili elemanın değeri de değişmektedir. Oyunlarda, grafik işlemede vb. performans gerektiren noktalarda küçük optimizasyonlar yapmayı sağlayacaktır.
Pattern Matching
Desen eşleme, yine zaten yapabildiğimiz bir işlemi daha kısa yoldan yapabilmemizi sağlayan bir yöntem.
Klasik bir tür dönüşüm hikayesini ele alalım ve daha sonra nasıl kısalttığımıza bakalım:
void Main()
{
Console.WriteLine(Is("string"));
Console.WriteLine(Is(5));
}
public static string Is(object obj)
{
string s = obj as string;
if (obj != null)
{
return s;
}
return "ERROR";
}Bu örnekte gelen obje string türünde ise geriye dönüyoruz aksi halde başka bir string türünden nesne dönüyoruz. C# 7 ile baraber out da olduğu gibi bu işi tek satıra indirebiliyoruz:
public static string Is(object obj)
{
if (obj is string s)
{
return s;
}
return "ERROR";
}Bu işi sadece is operatorü ile değil switch operatörü ile de yapmam mümkün:
void Main()
{
Console.WriteLine(Switch("cihan"));
Console.WriteLine(Switch(5));
Console.WriteLine(Switch(5.7));
Console.WriteLine(Switch(5.7M));
}
public static string Switch(object obj)
{
switch (obj)
{
case string s:
return "text :" + s;
case int _: // discard
return "integer number";
case double b:
return "binary floating point number";
case decimal d:
return "decimal floating point number";
}
return "unknown";
}Expression Bodied Members
Daha önceki c# sürümlerinden beri aslında lambda ifadeler ile sınıf üyelerini tanımlamak mümkün hale gelmişti. C# 7 ile bu kapsam biraz daha genişletildi.
public class Sample
{
private static int _value;
public Sample(int value)
{
_value = value;
}
// Method
public void AddOne() => _value += 1;
// readonly property
public int Value => _value;
// eskiden
//public int Value
//{
// get
// {
// return _value;
// }
//}
}Async Main
Başlık yeterince açık. C# 7.1 den itibaren main methodlarını async olarak tanımlamak mümkün.
Target Typed Default Literals
Meali, default keywordünün hedefinin türü belirli ise artık ayrıca tür belirtmemiz gerekmiyor. Bu özellikte C# 7.1 ile geldi.
void Main()
{
int a = default;
Console.WriteLine(a);
}Örnekteki a değişkeninin türü int olduğundan ayrıca default(int) şeklinde belirtmeye ihtiyacımız yok. Benzer kullanımı generic ifadeler, metot dönüşleri gibi dönüş türü belirli olan her yerde kullanabilirsiniz.
Son olarak daha fazla detaya Microsoft'un ilgili makalesinden ulaşabilirsiniz.
